Ο Vittorio De Sica (Βιτόριο Ντε Σίκα) γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1901 στη Sora (Lazio Ιταλία) και πέθανε στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου 1974.

Είναι δημιουργός 36 ταινιών (21 ασπρόμαυρες,15 έγχρωμες εκ των οποίων οι δυο για τη τηλεόραση).

Σπούδαζε λογιστής, όταν συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους και εξελίχτηκε γρήγορα σε ένα πολύ καλό ηθοποιό.
 Όταν όμως το 1939 γύρισε τη πρώτη του ταινία σαν σκηνοθέτης, τον κέρδισε η σκηνοθεσία.
Δεν εγκατέλειψε όμως και την ηθοποιία και αρκετές φορές βρέθηκε μπροστά στη κάμερα  (η τελευταία του εμφάνιση σε ταινία ήταν στο «C’eravamo tanto mati/Ήμασταν τόσο αγαπημένοι» του Ettore Scola,το 1974, λίγο πριν το θάνατό του και στην οποία υποδύθηκε τον εαυτό του).

Η πρώτη του ταινία ήταν τα  «Rose scarlate/κόκκινα τριαντάφυλλα» (1940)

και η τελευταία του το «Il viaggio/Το ταξίδι"» (1974).

Οι ταινίες όμως που τον καθιέρωσαν πολύ ψηλά στη συνείδηση των φίλων του κινηματογράφου

 και του εξασφάλισαν μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των δημιουργών του ήταν :

-"Sciuscia/Λούστροι Παπουτσιών" (1946) (Έλαβε τιμητικό βραβείο Oscar για τη ποιότητά της).

-"Ladri di bisiclette/Κλέφτες Ποδηλάτων" (1948) (Η Αμερικανική Ακαδημία τη βράβευσε με Oscar ξενόγλωσσης 

  ταινίας εφτά χρόνια πριν θεσπιστεί η αντίστοιχη κατηγορία).

-"Miracolo a Milano/Θαύμα στο Μιλάνο" (1951) (Χρυσός Φοίνικας και Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Fipresci 

   στις Κάννες).

-"Umberto D." (1952) (Αυτή τη ταινία ο Vittorio De Sica την θεωρούσε τη καλύτερή του,το αριστούργημά του).

Άλλες ταινίες που βραβεύτηκαν ήταν:

-"Ieri,oggi,domani/Χτες,σήμερα,αύριο" (1963) (Oscar ξενόγλωσσης ταινίας).

-"Il giardino dei Finzi-Contini/Ο κήπος των Finzi-Contini" (1970) (Oscar ξενόγλωσσης ταινίας και Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο).

Ο Vittorio De Sica έχει χαρακτηρισθεί  ως "ο πατέρας του νεορεαλισμού". 

-Ο Ιταλικός νεορεαλισμός γεννήθηκε μέσα στο χάος και τα απομεινάρια του πολέμου. 

-Ο κινηματογραφικός φακός εγκαταλείπει τα στούντιο και μπαίνει μέσα στη πόλη και το αστικό περιβάλλον της.

-Ο νεορεαλισμός εισαγάγει στον κινηματογράφο τη σκέψη για το κοινωνικό γίγνεσθαι.

-Εμμένει στην επικαιρότητα της εποχής και στα προβλήματα μετά τον πόλεμο. 

-Η θεματολογία είναι απλή,καθαρή και αναφέρεται στη καθημερινότητα και στη πραγματικότητά της.

-Διακρίνεται από ένα αφηγηματικό ύφος και θυμίζει ρεπορτάζ.

-Θίγονται υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα των φτωχών. 

-Χρησιμοποιούνται ερασιτέχνες ηθοποιοί,χωρίς πείρα, αλλά με αυθεντικότητα στην ερμηνεία τους.

Στους "Ladri di bisiclette/Κλέφτες Ποδηλάτων" η ιστορία είναι απλή. 

Αφορά τη κλοπή του ποδηλάτου (αναγκαίου για να φύγει από την ανεργία και να εργαστεί για την οικογένειά του) ενός φτωχού   και το οποίο παρά τις προσπάθειές του δεν καταφέρνει να το το βρει. 

Μας μιλά για τον αγώνα των απλών ανθρώπων,τη προσπάθεια για επιβίωση,την αδικία,την αγωνία για το αύριο, 

αλλά και την αγάπη,την ανθρωπιά των καθημερινών ανθρώπων που ελπίζουν για κάτι καλύτερο.

Ο θεατής "συμπάσχει και συμμετέχει" στην αναζήτηση του ποδηλάτου από τον πατέρα και τον γιο του και είναι σαν να βαδίζει μαζί τους στις ατέρμονες αναζητήσεις στους δρόμους,τις αγορές,στα συσσίτια της Εκκλησίας,στις φτωχογειτονιές της Ρώμης.

Βλέποντας τη ταινία παρατηρούμε ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη μεταπολεμική Ιταλία και την μετεμφυλιακή Ελλάδα. 

Ίδια προβλήματα,ίδιες αγωνίες,ίδιοι άνθρωποι. 

Είναι αρκετές οι Ελληνικές ταινίες που δανείστηκαν στοιχεία από τον Ιταλικό νεορεαλισμό.

Στο νου μου, έρχεται η "Συνοικία το όνειρο" (1961) του Αλέκου Αλεξανδράκη.

Συγκλονιστικός ο ερασιτέχνης-πρωταγωνιστής  Lamberto Maggiorani (πατέρας) που ο De Sica τον προσέλαβε μεν,

αλλά  τον έβαλε να του υποσχεθεί ότι δεν θα ξαναπαίξει σε ταινία, για να μην νοιώθει τύψεις, 

ότι τον έβαλε στον όχι τόσο αθώο κόσμο του κινηματογράφου. 

Επίσης καταπληκτικός ο Enzo Staiola  στο ρόλο του γιου. Ο μικρός χάζευε τα γυρίσματα που είχαν ξεκινήσει,όταν τον εντόπισε ο De Sica. 

Μικρή εμφάνιση κάνει επίσης  δεκαενιάχρονος Σέρτζιο Λεόνε που υποδύεται ένα από τα παπαδοπαίδια στη σκηνή της καταιγίδας.

Η ταινία "Ladri di bisiclette/Κλέφτες Ποδηλάτων" θεωρείται από τις κορυφαίες όλων των εποχών 

και είναι σταθερά και διαχρονικά στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες της 7ης τέχνης. 

Είναι ένα κλασσικό αριστούργημα του Ιταλικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου 

για το οποίο ο Orson Welles (Όρσον Γουέλς) είχε πει : 

"Ο De Sica κατάφερε κάτι αδιανόητο,εξαφάνισε τη κάμερα!".

-YouTube)