Ο Marcel Carne (Μαρσέλ Καρνέ) γεννήθηκε 18 Αυγούστου 1906 στο Παρίσι, 

και πέθανε 31 Οκτωβρίου 1996, στο Κλαμάρ,Γαλλία.

Είναι δημιουργός 23  ταινιών (η πρώτη του ταινία ήταν το ντοκυμαντερ "Nogent,Eldorado du Dimanche"  (1929). Ουσιαστικά η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους ήταν η "Jenny" (1936) και η τελευταία του "La Bible" (1977).

Συναγωνιζόμενος με τον Jean Renoir για την πρωτοκαθεδρία στον Γαλλικό Κινηματογράφο μέσα από μια εκθαμβωτική καριέρα, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του ’30 και του ’40 γύρισε σημαντικές ταινίες οι οποίες εδραίωσαν τη φήμη του.

Τερπόταν με τα τεχνάσματα και της οπτικές απάτες, που του πρόσφερε το σινεμά, την εποχή του απόγειου της καριέρας του. Ο Καρνέ είχε μάθει την τέχνη δουλεύοντας προηγουμένως ως βοηθός σε σκηνοθέτες, όπως ο René Clair και ο Jacques Feyder. Στην ηλικία των 30 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, "Jenny". Η μεγάλη του επιτυχία, του επέτρεψε να γίνει ένας πολυγραφότατος σκηνοθέτης με ταινίες όπως,  "Drôle de Drame" (1937), "Le Quai des Brumes"(1938), "Hôtel du Nord"(1938) και "Le Jour se Lève" (1939) ξεδιπλώνοντας ένα σπάνιο ταλέντο στο να σκηνοθετεί τους ηθοποιούς του και στον έλεγχο της ατμόσφαιρας, που δεν κατόρθωσε κανείς τότε, ακόμα και ως τώρα να ξεπεράσει. 

Οι ήρωες του είναι βλοσυροί, λακωνικοί, μοναχικοί άνθρωποι, και οι γυναίκες του εμφανίζονται ως θύματα με χρυσή καρδιά, ατσαλένιο χαρακτήρα, κι ένα ψήγμα μαγείας. Έχουν αγωνιστεί για επιβίωση, αντιμέτωπες με μια αναπόδραστη μοίρα, όπως ακριβώς και η πατρίδα του Καρνέ με την αγωνία της οικονομικής κατάρρευσης και στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν η Γαλλία καταλαμβάνεται το 1940, ο Καρνέ αποφασίζει να συνεχίσει να εργάζεται, χρησιμοποιώντας ιστορικά θέματα και σκηνικά για να αποφύγει τη λογοκρισία κι επαφίεται στο εξαιρετικό επιτελείο τεχνικών του για να επιτύχει τους στόχους του. 

Και στις δύο ταινίες του "Les Visiteurs du soir" (1942) και"Les Enfants du Paradis" (1945)  υποβόσκει μια σκληρή κριτική για την Γερμανική Κατοχή κάτω από την επίφαση μιας ιστορικής ίντριγκας. 

Τα μεταπολεμικά του έργα υπολείπονται κάπως, συγκριτικά, παρόλο που η δεξιότητα του Καρνέ να χειρίζεται το καστ του δεν κλονίστηκε ποτέ.

Έδωσε λαμπρές ευκαιρίες σε πολλά νέα ταλέντα όπως ο Yves Montand, Gérard Philippe και Jean-Paul Belmondo, καθώς συνέχιζε να συνεργάζεται με επιβλητικά ονόματα όπως ο Gabin και η Arletty. 

Συνέχιζε να σκηνοθετεί ως και τα 70 του κι έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1980, όντας ο πρώτος σκηνοθέτης που έτυχε τέτοιας τιμητικής διάκρισης. 

Δύο χρόνια νωρίτερα "Τα Παιδιά Του Παραδείσου"  είχαν εκλεγεί ως η καλύτερη ομιλούσα Γαλλική ταινία όλων των εποχών, κι αυτό οδήγησε στη βράβευση του Καρνέ με το ειδικό βραβείο “César des Césars” στην ετήσια τελετή απονομής στο Παρίσι το 1979.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ :
Παρίσι, 1840, Λεωφόρος του Εγκλήματος. Μέσα στο πολύβουο πλήθος που συνωστίζεται γύρω από τα θεάματα, μια ελεύθερη γυναίκα, η Γκαράνς, γίνεται το αντικείμενο του πόθου ενός πρωτοπόρου, αλλά και συνεσταλμένου μίμου, του Μπαπτίστ. Εκείνος την ερωτεύεται παράφορα και με μια εξαιρετική παντομίμα την γλιτώνει από τη φυλακή. Ένας τέτοιος έρωτας όμως δεν είναι εφικτός. Η γοητευτική Γκαράνς προσελκύει πολλούς άντρες δίπλα της και ο ρομαντικός Μπαπτίστ δεν δέχεται τίποτα από το απόλυτο! Σύντομα τους δύο, τους χωρίζουν άλλοι έρωτες. Ο Λασνέρ, ο Φρεντερίκ Λεμαίτρ και ο πάμπλουτος κόμης Εντουάρ διεκδικούν την Γκαράνς και η πιστή, ερωτευμένη Ναταλί τον Μπατίστ. Φαίνεται πως οι ζωές τους είναι καταδικασμένες να εξελίσσονται παράλληλα. Όμως, το πάθος του Μπαπτίστ φαίνεται να παραμένει άσβεστο και να φουντώνει περισσότερο όσο περνά ο καιρός…

-Υποψήφιο για Oscar Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου 1947.

-Ειδικό βραβείο «Cesar of Cesars» Παρίσι 1979.

«ΠΑΘΙΑΣΜEΝΟ… ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ!»
THE NEW YORK TIMES

«ΤΟ ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΤΩΝ ARTHOUSE ΤΑΙΝΙΩΝ.»
THE VILLAGE VOICE

«ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.»
THE GUARDIAN

«Συγκινητική, θαυμαστή, μαγικά κεντημένη ταινία, απίστευτα ρομαντική και ρομαντικά αδύνατη»
Mark Feney- THE BOSTON GLOBE

«Μία από τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών»
ENTERTAIMENT WEEKLY

O Καρνέ και ο Πρεβέρ (ήταν ο κορυφαίος σεναριογράφος) προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια ταινία που να πρωταγωνιστήσει η μεγάλη Γαλλίδα σταρ Αρλετί και μαζί της ο Πιέρ Μπρασέρ και ο Λουί Σαλού. Το αρχικό τους σχέδιο, η ταινία la lantern magique, όμως δεν προχώρησε τελικά. Ψάχνοντας για κάτι νέο, συναντήθηκαν με τον φίλο τους Ζαν-Λουί Μπαρό στη Νίκαια. Ο ηθοποιός τους μίλησε για έναν μίμο, τον Ντεμπερό. Ο Καρνέ ενθουσιάστηκε με την ιδέα να ζωντανέψει στη μεγάλη οθόνη την περίφημη Boulevard du Crime, μια περιοχή του Παρισιού που έβριθε από κόσμο κάθε λογής: μικροαπατεώνες, αστούς, ηθοποιούς, τυχοδιώκτες, νομικούς, όλοι οι άνθρωποι, σύχναζαν εκεί και παρακολουθούσαν τις υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις που άνθιζαν εκεί εκείνη την εποχή, τα χρόνια 1830-1840.

Ο Πρεβέρ χρειάστηκε 6 μήνες για να γράψει το σενάριο. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Alexandre Trauner και ο συνθέτης Joseph Cosma, που ήταν Εβραίοι, δούλευαν κρυφά, με τη βοήθεια των Καρνέ, Πρεβέρ και του συνεργείου. Οι συνθήκες του γυρίσματος ήταν χαοτικές εκείνη τη δύσκολη εποχή του πολέμου. Η παραγωγή αναγκάστηκε να σταματήσει ύστερα από μόλις 3 εβδομάδες γυρίσματος. Σφοδρές καταιγίδες κατέστρεψαν τα σκηνικά, τα οποία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, είχαν πάρει 67.000 ώρες για να κατασκευαστούν. 1800 κομπάρσοι βρίσκονταν στα πλατό παράλληλα. Ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί φιλμ, λόγω του πολέμου, ενώ κάτω από την κυριαρχία του Βισύ,  απαγορευόταν να κάνεις ταινίες με περισσότερο από 2.750 μέτρα φιλμ χωρίς να έχεις ειδική άδεια, τη στιγμή που τα παιδιά του παραδείσου είχαν φτάσει τα 5.000. Επίσης, απαγορευόταν από τους Γερμανούς να γυρίσουν ταινία τη νύχτα…

Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 9 Μαρτίου του 1945.

Ο κόσμος ερωτεύτηκε αυτή την ταινία ακαριαία και συνέρρεε στις αίθουσες για να τη δει. Τον Δεκέμβριο του 1946, ο Πρεβέρ μάλιστα προτάθηκε και για Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου. Η ταινία συνέχισε να έχει κοινό σε όλο τον κόσμο και να δημιουργεί τη δική της λατρεία, και το 1995, η γαλλική επιτροπή από δημοσιογράφους και ιστορικούς που ήθελε να γιορτάσει τα 100 χρόνια του σινεμά έφτιαξαν μια λίστα με 1000 ταινίες που γυρίστηκαν ανάμεσα στο 1944 και στο 1994. 

Από όλες, ύστερα από ψηφοφορία, "ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ" αναδείχτηκαν , ως η καλύτερη ταινία!

Γράφει ο Μανώλης Κρανάκης : "Για να αντιμετωπίσεις τα «Παιδιά του Παραδείσου» πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσεις το μέγεθος τους. Όχι αυτό που απέκτησαν μέσα στα χρόνια αποκτώντας διαστάσεις σχεδόν μυθικές και καταλήγοντας στην ανακήρυξη τους το 1995 από 600 κριτικούς και επαγγελματίες του κινηματογράφου ως «η καλύτερη γαλλική ταινία όλων των εποχών».
Το «μέγεθος» της ταινίας που θα άφηνε στην αιωνιότητα τον Μαρσέλ Καρνέ βρίσκεται μέσα στο ίδιο της το σώμα. Στην αναπαράσταση μιας ολόκληρης εποχής, αυτής των αρχών του 19ου αιώνα, ακριβώς με τον τρόπο που αυτή γράφτηκε στους πολυπληθείς, θορυβώδεις δρόμους του Παρισιού και στα φθαρμένα από τη χρήση καθίσματα των επιβλητικών θεάτρων της πόλης. Στην μελοδραματική της βάση, γραμμένη από την ποιητική πένα του Ζακ Πρεβέρ σαν ένας από την αρχή ορισμός του «ρομαντισμού». Στον τρόπο με τον οποίο το δράμα μετακινείται σχεδόν ανεπαίσθητα ανάμεσα σε βαριά διακοσμημένα δωμάτια και ακόμη πιο βαρείς ανθρώπινους αναστεναγμούς. Στην μεγαλοπρέπεια ενός φιλμικού ογκόλιθου που – κόντρα στον όποιο ορισμό του έπους – μιλάει απλά για τη θλίψη που αφήνουν στο βίαιο πέρασμα τους οι «χαμένες ψευδαισθήσεις» και ο "χαμένος χρόνος"".

Μεγάλος άθλος ήταν η ψηφιακή αποκατάσταση του αρχικού αυθεντικού φιλμ, που ήταν σε πολύ κακή κατάσταση (είχε πολλαπλές γρατσουνιές, στίγματα υγρασίας και αποσύνθεσης, κατεστραμμένα τμήματα, εικόνες που έλειπαν, σημεία μουχλιασμένα και εικόνες θολές) και η οποία έγινε σε περισσότερους από τέσσερις μήνες,από μια ομάδα είκοσι ατόμων.
Η ψηφιακά αποκατεστημένη ταινία,προβλήθηκε στις Κάννες 2011!

Επιμύθιο :  Η ζήλια ανήκει σε όλους, αν μια γυναίκα δεν ανήκει σε κανέναν…

(πηγές:

-camerastyloonline.wordpress.ccom

-myfilm.gr

-flix.gr

-koutipandoras.grr

-rogerebert.com

-wikipedia

-internet movie data base

-youtube

-dailymotion)