Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ Καμπαγιέρο (Pedro Almodóvar Caballero, και το χαϊδευτικό του  Pete Patatin) γεννήθηκε 

στις  24 Σεπτεμβρίου 1949 στο χωριό Calzada de Calatrava, περιοχή του Almagro  της κεντρικής Ισπανίας. 

Η οικογένεια του ήταν φτωχή.

Είναι δημιουργός 33 ταινιών που είναι όλες έγχρωμες. 

Σε ηλικία 8 ετών παρακολούθησε καθολικό σχολείο, γεγονός που -κατά τα λεγόμενά του- συνέβαλε 

σημαντικά στην απώλεια της πίστης του. 

Συμμετείχε όμως στην εκκλησιαστική χορωδία και εκεί ανακάλυψε τις φωνητικές του ικανότητες. 

Οι εμπειρίες του από το σχολείο αυτό και από τους εκκλησιαστικούς θεσμούς σε συνδυασμό με τη κακοποίηση 

που υπέστη, αποτέλεσαν την έμπνευση για την ταινία του La mala education/Κακή εκπαίδευση(2004). 

Έχει δυο αδελφές και έναν αδελφό τον Agustin με τον οποίο συνεργάζεται στενά στη παραγωγή των ταινιών του.

Αυτό όμως που επηρέασε σημαντικά τόσο τη ζωή του όσο και το έργο του είναι σχέση του με τη μητέρα του. 

Η μητρική φιγούρα είναι καθοριστική στις περισσότερες ταινίες του.

Στα 18 του-παρά τη θέληση των δικών του- μετακόμισε στη Μαδρίτη  και ασχολήθηκε με διάφορες δουλειές (κατασκεύαζε και πουλούσε κοσμήματα στο δρόμο) ανακαλύπτοντας τη νυχτερινή ζωή ,τις καταχρήσεις και

κυρίως την ομοφυλοφιλία του. 

Για οικονομική σιγουριά έγινε υπάλληλος στη δημόσια  τηλεφωνική εταιρεία -για 12 χρόνια-  αλλά πάντα ήθελε να ασχοληθεί και να σπουδάσει κινηματογράφο,κάτι δύσκολο γιατί λόγω της δικτατορίας του Φράνκο οι σχολές ήταν κλειστές και ο ισπανικός κινηματογράφος -σχεδόν- υπό διωγμό.  Με τα χρήματα από τη δουλειά του κατάφερε να αγοράσει τη πρώτη του κάμερα, μια Super 8 με την οποία κάνοντας τα πάντα μόνος του γύριζε ταινίες διάρκειας 

10-15 λεπτών. 

 

Μέχρι το 1978 (ο Φράνκο πέθανε το 1975 και όλη η καλλιτεχνική ατμόσφαιρά της Μαδρίτης άλλαξε και απελευθερώθηκε με τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος που ονομάστηκε "la movida") ο Almodovar 

δούλεψε σε θεατρικές ομάδες,ίδρυσε το σατιρικό πανκ-ροκ συγκρότημα "Almodovar y McNamara"  

και είχε γυρίσει περί τις δέκα ταινίες μικρού μήκους Super-8  τις οποίες παρουσίαζε σε ιδιωτικές προβολές.

 

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι το "Pepi,luci,Bom y otras chicas del monton/Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια στο σωρό" που ολοκληρώθηκε  το 1980 με πολλές δυσκολίες,ελάχιστα χρήματα και με ηθοποιούς φίλους και φίλες. 

Ακολούθησαν πολλές ταινίες, στις οποίες υπογράφει ο ίδιος και το σενάριο, που έφεραν και την διεθνή 

αναγνώριση για το σκηνοθέτη. 

Η φήμη του στο πλατύ κοινό ήρθε (1988)  με τη χιουμοριστική  και υπέροχη ταινία του  "Mujeres al borde de un ataque de nerviow/Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης".

Μετά, κάθε ταινία του ήταν και μια διεθνής επιτυχία με αποκορύφωση τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική του επιτυχία, 

τη πολυβραβευμένη "Todo sobre mi madre/Όλα για τη μητέρα μου" (1999) που του χάρισε το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες  και  το Oscar καλύτερης ξένης ταινίας. 

O Pedro Almodovar έχει βραβευτεί 136 φορές σε διάφορα φεστιβάλ και ξεχωρίζει σαν ιδιαίτερος και πρωτότυπος δημιουργός.

Αγαπημένο του κινηματογραφικό είδος είναι το μελόδραμα , η επιρροή και η εξέλιξη του οποίου είναι εμφανής στο έργο του. Τον ενδιαφέρουν και τον απασχολούν θέματα και προβλήματα γενικά και προσωπικά : 

-Οι σεξουαλικές σχέσεις όμο-ετερό-αμφι/φυλοφιλικές. 

-Οι σχέσεις με τους γονείς και την οικογένεια. 

-Η μοναξιά. 

-Η εγκατάλειψη. 

-Η πεζή καθημερινότητα. 

Και όλα αυτά δοσμένα πάντα μέσα από μια ερωτική ιστορία.

Πηγή έμπνευσής του ήταν οι ταινίες του Χόλιγουντ της δεκαετίας 1950-1960 και αγαπημένοι του σκηνοθέτες

ο Louis Bunuel και ο Billy Wilder.

Η γυναίκα σε όλες της τις εκδοχές και η γυναικεία φιλία, είναι ένα από τα βασικά θέματα στις ταινίες του.

Χαρακτηριστική είναι επίσης η αισθητική των έντονων χρωμάτων, που χρησιμοποιεί σε πολλές ταινίες του, όπως και τα προϊόντα της υποκουλτούρας που τον σαγηνεύουν (gossip περιοδικά,B-movies,φωτορομάντζα,φτηνά μελοδράματα,τηλεοπτικές διαφημίσεις  ιδίως απορρυπαντικών).

Συνηθίζει να δουλεύει με τους ίδιους ηθοποιούς, τους οποίους βλέπουμε να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο 

σε αρκετές ταινίες του. 

Κάποιες από τις μούσες του είναι η Κάρμεν Μάουρα, η Σεσίλια Ροτ, η Μαρίσα Παρέδες, η Πενέλοπε Κρουθ,

η Τσους Λαμπρεάβε.

Το έργο του παρά την αλλοπρόσαλλη πλοκή και  τα εξωφρενικά στοιχεία που χρησιμοποιεί  σίγουρα δεν είναι αδιάφορο. Απεναντίας πείθει το θεατή ότι έχει αληθοφάνεια όπως ακριβώς  και η αληθινή ζωή κρύβει τόσο διαφορετικά και εξωφρενικά στοιχεία.

Ο Almodovar, στην ταινία, «όλα για την μητέρα μου», αφηγείται την ιστορία της Manuela, μιας γυναίκας που, όταν χάνει το γιο της σε αυτοκινητιστικό, αποφασίζει να πάει στη Βαρκελώνη και να ψάξει να βρει τον πατέρα του αδικοχαμένου παιδιού της, ο οποίος πλέον είναι τραβεστί και λέγεται Lola. Όταν φτάνει εκεί μαθαίνει πως η Lola έχει AIDS, ωστόσο έχει αφήσει έγκυο μια νεαρή καλόγρια, τη Rosa…

Οι ταινίες που ασχολήθηκαν με το AIDS είναι αρκετές, αλλά αυτές που άφησαν το στίγμα τους, για τον τρόπο με τον οποίο έθιξαν αυτό το τόσο σημαντικό θέμα, είναι λίγες. 

Ο Almodovar λέει  χαρακτηριστικά :«Η ταινία αυτή αφιερώνεται στην Bette Davis, τη Romy Schneider, την Gena Rowlands. Σε όλες τις ηθοποιούς που έπαιξαν το ρόλο της ηθοποιού. Σε όλες τις γυναίκες που παίζουν το ρόλο της γυναίκας κάθε μέρα και όλους τους άντρες που παίζουν το ρόλο της γυναίκας κάθε νύχτα. Σε όλες τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μητέρες. Σε όλες τις μητέρες. Στη μητέρα μου».

Με ιδιαίτερη ευαισθησία προσεγγίζει το θέμα ο σκηνοθέτης,καθώς δεν κρίνει τους πρωταγωνιστές του για τη ζωή που κάνουν, ούτε τους σχολιάζει. Μόνο τους παρατηρεί με τρυφερότητα, χωρίς να ψάχνει τους λόγους για τους οποίους η πορεία της ζωής τους πήρε αυτό το δρόμο ή γιατί η Lola κόλλησε AIDS. Αλλά με χιούμορ και κατανόηση σκύβει πάνω από το πρόβλημά της, δείχνοντας πως και αυτό είναι μία πλευρά της ζωής που πρέπει να αποδεχτούμε και να βοηθήσουμε όποιον του συμβεί.

Μας εισάγει σε ένα άλλο κόσμο, ένα κόσμο γυναικών όπου κυριαρχεί η καλοσύνη,η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια και όπου τη λύπη ακολουθεί η χαρά και τον θάνατο η ζωή.. 

Γιατί, αυτή η γυναίκα με τον ιό, μπορεί να είναι η μάνα μας, η αδερφή μας, η γυναίκα που κρύβει κάθε άντρας μέσα του, κάθε τραβεστί, κάθε άνθρωπος σε αυτή τη γη. 

Αφήνοντας τις προκαταλήψεις στην άκρη, ο Almodovar για άλλη μια φορά μέσα από την εκπληκτική ιστορία και την σκηνοθεσία του, μας θυμίζει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, με τις χίλιες αδυναμίες και τις άλλες τόσες ομορφιές…..

Η ταινία κέρδισε το βραβείο Oscar καλύτερης ταινίας το 1999 και βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες.

Στο video παρακάτω (από την εξαιρετική σειρά εκπομπών με τίτλο "Μια ταινία,Μια εποχή"  που προβλήθηκαν  

στο τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής "Βουλή-Τηλεόραση")  βλέπουμε αποσπάσματα με  τον Almodovar,τον αδελφό του,παράγοντες της ταινίας και  τις πρωταγωνίστριες του  να μιλάνε  για την ταινία αλλά και γενικά για τη ζωή και τις ιδέες του δημιουργού.