Το 1901, όταν ήταν 18 ετών, πήρε την κάμερα της από την Αμερικανική Σχολή Τέχνης της Πενσιλβανίας . 

Η ταλαντούχος κυρία μεγάλωσε στην Ουάσινγκτον, DC και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ.

Η σταδιοδρομία της άρχισε με μερική απασχόληση στο στούντιο του Edward S. Curtisι στο Σιάτλ , πολύ  διάσημου για την αξιοσημείωτη τεκμηρίωσή του για τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής, παρά για το πορτραίτο από το οποίο έζησε. Εκεί έμαθε να κάνει εκτυπώσεις. Οι πρώτες της φωτογραφίες είχαν μιμηθεί το Ρομαντικό Πικτοριαλισμό , δηλαδή ένα στυλ φωτογραφίας που έμοιαζε με την ακαδημαϊκή ζωγραφική στη στροφή του αιώνα.

Κέρδισε υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό  και το 1909 παρακολούθησε φωτογραφικά μαθήματα στο Technische Hochschule στη Δρέσδη της Γερμανίας.Το σχολείο έχει αναβιώσει το φωτογραφικό του τμήμα υπό την καθοδήγηση του Robert Luther, επιστήμονα φωτογραφίας διεθνούς φήμης. Ενώ ήταν στο  εξωτερικό επισκέφτηκε τον Alvin Langdon Coburn στο Λονδίνο και  τον  Alfred Stieglitz όταν επέστρεψε στην Αμερική το 1910. Και από τους  δύο κέρδισε μεγάλη έμπνευση.

Ολοκλήρωσε την εργασία της, με σκοπό να περιγράψει τρόπους για να αυξήσει τον ρυθμό της εκτύπωσης, να δημιουργήσει τόνους σέπια και να βελτιώσει τη σαφήνεια των φωτεινών τόνων.

Αργότερα στο Σιάτλ, άνοιξε το δικό της στούντιο και κέρδισε επαίνους για την πικτοριαλιστική της δουλειά και  για τα πορτραίτα.Πήρε εικόνες από ανθρώπους που κάθονται στο δάσος, στο σαλόνι ή στα σπίτια τους. Έγινε δημοφιλής φωτογράφος και παρουσίασε το έργο της το 1913 στην Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών του Μπρούκλιν .
Μετά από ένα χρόνο, τα πορτραίτα της παρουσιάστηκαν  στη Νέα Υόρκη στη Διεθνή Έκθεση Φωτογραφικής Φωτογραφίας . Επιπλέον,η δουλειά της δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Photographic Magazine του Wilson.

Προχωρώντας,  η Cunningham άλλαξε και πάλι τους δρόμους της και άρχισε να ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο σώμα και τη μορφή, ειδικά τα χέρια. Ήταν γοητευμένη με τα χέρια μουσικών και καλλιτεχνών. Ως αποτέλεσμα, προσλήφθηκε από το περιοδικό  Vanity Fair για να φωτογραφίσει διασημότητες χωρίς μακιγιάζ.  

Το 1932 η Cunningham προσχώρησε στην ένωση των φωτογράφων της West Coast που ιδρύθηκε από τους Ansel Adams και Willard Van Dyke το 1934 με το όνομα f / 64.Συναντήθηκαν για να μιλήσουν για τη φωτογραφία και να παρουσιάσουν τις εκτυπώσεις τους μεταξύ τους και στο κοινό. Το φθινόπωρο του 1932, οι Ansel Adams και Willard Van Dyke πρότειναν να γίνουν καλύτερα οργανωμένοι για να εφαρμόσουν την εξάπλωση των ιδεών τους και η Van Dyke πρότεινε το όνομα "f /64", που επιλέχτηκε επειδή τα μέλη της ομάδας ήταν αφιερωμένα στην οξεία (ευκρινή) εικόνα με την απόλυτη ανάλυση και βάθος πεδίου που  παρέχει ο φακός με το διάφραγμα  f / 64.

Το 1934, η Cunningham χώρισε το σύζυγό της για να συνεχίσει να εργάζεται στο  Vanity Fair μέχρι το 1936.

Μετά τη διάλυση του γκρουπ f/64, άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία  δρόμου στη δεκαετία του 1940. Ήταν μόνο πέρασμα ενός χρόνου και παράλληλα  υποστήριζε τη διαβίωσή της με  φωτογραφίες στούντιο και εμπορικές. Το 1945, με πρόσκληση του Ansel Adams προσλήφθηκε στην California School of Fine Arts ως καθηγητής φωτογραφίας τέχνης. Η Minor White και η Dorothea Lange προσλήφθηκαν επίσης.

Μια αναδρομική μονογραφία "Οι φωτογραφίες της Imogen Cunningham, 1910-1973",εμφανίστηκαν το 1974 και οι τελικές φωτογραφίες της δημοσιεύθηκαν στην "After Ninety" το 1977.

 

Η Imogen Cunningham συνέχισε να φωτογραφίζει τα θέματα που της άρεσαν να εκθέτει μέχρι τη στιγμή που πέθανε στις 24 Ιουνίου 1976 , σε ηλικία 93 ετών.

Είχε πει πολλά χρόνια πριν : 

"Βέβαια και πιστεύω ότι πάρα πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με την φωτογραφία γιατί πιστεύουν ότι είναι εύκολη. Όσοι πετυχαίνουν ΔΕΝ το πιστεύουν αυτό, αλλά οι περισσότεροι ασχολούνται γιατί σκέφτονται όπως το παλιό σλόγκαν της KODAK, εσείς πατάτε το κουμπί και εμείς κάνουμε τα υπόλοιπα...".